Кімдікі дұрыс, кімдікі бұрыс екенін кім білген, бірақ бүгінгі шындық осы. Кімнің қолайына жақса, бағытын соған қарай түзіп жүр. Ауылдық жерде жұмыс көзі аз, тіпті жоқ десек те болады. Айналып келіп, бір мектеп, әкімшілік, фельдшерлік пункт. Ауылдағы ағайын баласының көз алдында жүргенін қалап, соған қарай ыңғайлайды. Енді қараңыз. Баланың «кім болам?» деп мектеп кезіндегі арманының осы кезде күл-паршасы шығады. Айналып келіп, бірі медколледж, бірі педколледжді таңдайды. Ал елге келген осы мамандарды топырлатып қабылдай беретін мектебің не амбулаторияң резина емес қой. Созып кеңіте салатын. Осы аталған мекемелерде  жарты жарты жұмыс күнімен істейтіндер толып жүр. Тіпті еден жуушыға дейін. Мәселен, тазалықшыға берілетін 30 мың айлықты екі адам бөліп алып отыр. Елдегілер осыған шынымен шүкір айтады. Жетпегеніне алдындағы төрт-бес қарасынан туған төлді сатып немесе балығы мен құсын аулап күнелтеді. Мектепті айтып қалдық жаңа.  9 сағатпен жүрген 20 жылдан аса педагогикалық өтілі бар мұғалімдер бар. Неге? Себебі мұғалім көп. «Әр ханның тұсында бір сұрқылтай» демекші, директер шақ келмейтін кей мектепте «бармақ басып, көз қысып» іштей болсын, сырттай болсын, бітіріп келген маманды басшы да қабылдай берген. Ал ауылдағы «осы мектепке басымды бір тығып алсам болды» дейтін түсінікті қайда қоямыз?! Әлде әлгіндегідей зейнетке кететін қартаң мұғалім мен фельдшерді аңдимыз ба?