Қабырға хикаясы
Бір ауруханада екі қарт жатыпты. Екеуінің науқастары бір болғандықтан бір палатаға жайғастырылыпты. Тек бірі терезенің жанында, екіншісі есіктің дәл қасында жатады екен. Терезе жанындағы қарт күн сайын есік тұсындағы қарияға сырттағы тыныс-тіршілік туралы баяндайтын.
– Бүгін теңіз бір қалыпты. Аздап жел соғып тұр ғой деймін. Өйткені кеменің желкені желбіреп тұр. Теңіз жағалауында шағалалар ұшып жүр, – деп көршісіне күн сайын табиғатты суреттейді.
Осылайша күндер өте береді. Күндердің бірінде әлгі терезе жанындағы ақсақалдың жүрегі ұстап нашарлап қалады. Әдетте, бөлмедегі қоңырау түймесін баса қалса, дәрігер жетіп келетін. Ал бүгін қасындағы қарт дәрігерді шақыртатын түймені баспады. Өйткені терезеден дүниені өзі көре алмай, тек көршісін тыңдаумен ғана шектеліп жататын. Сол есіне түсті ме, пейілі бұзылып, есік тұсындағы қоңыраудың түймесін басуға құнт таныта қоймады. Сөйтіп ол досын жазықсыз өлімге қиды. Келесі күні дәрігерлер есіктегі кісіні терезе жанындағы босаған орынға ауыстыратын болды. Осы күнге дейін тыңдауды ғана місе тұтқан адамның қуанышы қойнына сыймады. Енді табиғаттың сан қырлы нақыштарын өз көзімен көріп жататын болды. Орнына жайғаса салып, басын көтеріп терезеге асыға мойнын созып еді. Арғы жақта қара қабырғадан басқа еш нәрсе көрінбеді.
